Vandaag geregeld dat ik morgen en overmorgen naar dorpen kan. Geholpen, dat wil zeggen, de bus nemen en ter plekke geholpen worden. Best goed. Als die dagen alles lukt wat we hebben afgesproken, is dat meer dan ik van te voren verwacht heb. We zullen zien.Deze vrouw links is mevrouw Ferdezë Efendiu. Sinds 31 maart 1999, 14.30 heeft ze haar zoon Arban Efendiu en haar neef Albian Kumnova niet meer terug gezien. Ze waren uit het huis van haar neef gehaald, bij een actie waarbij 6 mensen uit dat huis zijn gehaald. Ze lagen op straat, gezicht naar beneden, handen op de rug. Toen ze vroeg waarom, zei de politie "Ga weg of ik schiet je dood". Sindsdien vragen ze na waar alle verdwenenen zijn. Op dit moment zijn 6 vrouwen uit Gjakova in staking op het gebied van het ziekehuis van Prishtina, bij de gerechtelijke onderzoeksafdeling. Daar liggen buiten in containers de overblijfselen van 400 mensen. Momenteel zijn er in totaal nog 1887 mensen verdwenen. Ze willen afdwingen dat de identificatie van die 400 nu snel gebeurd. Ze hebben zich er bij neergelegd dat hun verwanten dood zijn, maar willen dat alles wat kan gebeuren om de zaken op te helderen, gedaan moet worden. Ook willen ze gerechtigheid. De daders waren plaatselijke politieagenten die met naam en toenaam bekend zijn. Die hebben indertijd steeds al ontkend er iets van te weten, maar ze zijn gezien.
Vooral de pijn blijft. Een moeder die een kind verliest, verliest nooit de pijn daarvan. Het is een verhaal dat ik niet voorzien had te kunnen schrijven, kan nu toch meegenomen worden. In 1999 heb ik veel verdwijningen gedocumenteerd voor Amnesty, vooral in Gjakova, waar deze vrouwen ook vandaan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten